Het psychologisch rapport

Het psychologisch rapport komt er in de wetenschappelijke literatuur bekaaid van af. Dat is merkwaardig, want als er iets is dat aanleiding kan geven tot (wetenschappelijke) discussie dan is dat de wijze van rapporteren van de psycholoog. De oorzaak ligt ongetwijfeld in het feit dat psychologische rapporten verblijven in het schimmenrijk van vertrouwelijke en geheime dossiers. Een psychologisch rapport is geen openbare publicatie. Onderzoek naar de wijze van rapporteren is daarom niet goed mogelijk. De psycholoog is wat betreft dit onderdeel van zijn vak dus noodgedwongen een autodidact. Er zijn in de literatuur nauwelijks handvatten te vinden die hem hier op weg zouden kunnen helpen.

Kooreman was tijdens zijn werkzaamheden voor de Gemeenschappelijke Medische Dienst in de gelegenheid honderden psychologische rapporten uit het hele land door te lezen. De rapporten maakten onderdeel uit van dossiers ten behoeve van arbeidsongeschiktheidsschatting en reïntegratie. Deze rapporten betroffen allerlei vraagstellingen: beroepskeuze, personeelsselectie, klinische diagnostiek onderzoek en loopbaanadvisering. Op deze wijze ontstond een beeld van wat de psychologisch rapporteur te bieden heeft en werd de inspiratie geput om dit boek samen te stellen.