Het miskende kind in onszelf

Het miskende kind in onszelf is vooral een boek over de ervaringen in onze (vroegste) kindertijd en hoe die van doorslaggevende invloed zijn op ons latere leven. Reeds vanaf ons prenatale bestaan kunnen we in min of meerdere mate verwond en gekrenkt geraken door miskenning van onze natuurlijke behoeften. Deze miskenning komt het duidelijkst naar voren in de verstoring van ons gevoelsleven. De onderdrukking van gevoelens is de pijn van het Kind in de volwassene.

Dit boek wil de lezer uitnodigen om weer in contact te komen met zijn eigen miskende kind. Bewust worden, doorleven en verwerken van onze vroegste ervaringen is de enige manier om af te rekenen met het verleden en om uit onechte patronen te komen. De uitweg uit de impasse van de vervreemding is de bevrijding van het echte-ik, en wel door te rouwen over het verlies van onze ware identiteit.

In deze grondige herbewerking van Het miskende kind in onszelf hebben we enkele nieuwe accenten aangebracht. Het belang van veilige hechting wordt nog nadrukkelijker onderschreven als basis voor een gezond gevoelsleven. De ontwikkeling van hechting begint reeds in de baarmoeder, lang voordat we woorden hadden om uitdrukking te geven aan onze gevoelens en behoeften. Voor de herbeleving in psychotherapie houdt dit dan ook in dat we vooral werken via het lichaam. In ons lichaam zitten de vroegste ervaringen opgeslagen. Lichaamsgerichte psychotherapie heeft dan ook meer nadruk gekregen in het boek.

Het blijft een boek met een confronterende inhoud. Uit de ban van ons verleden geraken is geen gemakkelijke weg te gaan. Het boek wil herkenning en erkenning bieden aan iedereen die deze weg voor zichzelf wil gaan.