In de frontlinie

Nuance is nodig

Over de rol van de Nederlandse politie tijdens de Duitse bezetting heersen uitgesproken opvattingen. Onze agenten zouden hebben meegewerkt aan het oppakken van joden en het opsporen van verzet. Daarnaast leken weinig van hen moeite te hebben gehad om de nieuwe regels van de bezetter te handhaven. Dat is niet onjuist, maar het werkelijke beeld is genuanceerder. Lang niet alle politiemannen sloten zich gretig aan bij de Nieuwe Orde en wie dat wel deed handelde niet altijd uit overtuiging.

Persoonlijke benadering

Aan de hand van tien portretten tonen de auteurs in In de frontlinie de grote verscheidenheid die achter het nieuwe zwarte uniform schuilging. De een wilde graag een wit voetje halen bij de Duitsers, een ander koos radicaal voor het verzet en een volgende probeerde al schipperend de bevrijding te halen. Door de persoonlijke benadering van deze verhalen wordt duidelijk voor welke lastige keuzes de politiemannen kwamen te staan. Het boek laat zien door welke motieven de agenten zich lieten leiden en welke vergissingen ze maakten, maar ook hoe zij ondanks alle moeilijkheden dienstbaar probeerden te blijven aan de bevolking. Ten slotte komt nog aan bod wat er uit de goede en foute keuzes van toen, nu nog te leren valt.  

In de pers

Guus Meershoek en Jos Smeets vertelden in de TROS Nieuwsshow over In de frontlinie. Luister het gesprek hier terug.

“De historische research en betrouwbaarheid van het project valt te prijzen, en ook het nobele doel: wat kan de hedendaagse politie leren van de bezetting? Voornaamste les: als agent een moreel kompas ontwikkelen. Bevelen van hogerhand dienen niet altijd blindelings te worden gevolgd”-Vincent Lengbeek (Nederlands Dagblad, 13 maart 2015).