Symfonie van honger, dood en hoop

De Zevende Symfonie van Sjostakovitsj werd voor het eerst opgevoerd in zijn geboortestad Leningrad, op 9 augustus 1942. In september 1941 waren de Duitsers begonnen met het beleg van de stad, die al vele jaren leefde onder de terreur van Stalin; ruim een miljoen mensen stierven er en nog eens anderhalf miljoen ontvluchtten de stad. Tegen die achtergrond schreef Sjostakovitsj zijn symfonie over het beleg, die een kreet van afschuw was, maar tegelijk hoop wilde bieden. De musici die haar uitvoerden, waren afkomstig van stedelijke orkesten in verval en voelden zich amper bij machte te spelen. Maar ze speelden tegen hun ellende in, over hun ellende heen.

Brian Moynahan geeft in zijn boek een adembenemend beeld van het belegerde Leningrad en van Sjostakovitsj, worstelend met zijn compositie. Symfonie van honger, dood en hoop is een hartverscheurend verslag van een gruwelijke periode, én van een heroïsche poging de ellende te ontstijgen door de muziek.