Van Winterhulp via Oost-Compagnie en Marseille naar Rode Kruis

“Geen piek voor Piek” was gedurende de bezettingstijd een bekende uitspraak wanneer het over Winterhulp Nederland ging. Wie was Carel Piek, die in de herfst van 1940 door Seyss Inquart tot directeur-generaal van de Winterhulp werd benoemd? Al spoedig deden over deze onbekende figuur allerlei verhalen de ronde. Was het waar, dat hij voor de oorlog een Duitse spion had helpen ontmaskeren? Waarom lag Piek slecht bij Mussert en de NSB, maar niet bij Seyss Inquart en sommige van de Nederlandse secretarissen-generaal? Waarom werd Piek, na zijn ontslag bij de Winterhulp in 1942, door de Duitsers naar voren geschoven als adviseur van de Nederlandsche Oost-compagnie? Waarom kwam Carel Piek in Vichy-Frankrijk terecht in 1943 en wat was in 1944 de reden van zijn benoeming tot directeur van het Rode Kruis? Waarom werd er tijdens de rechtszaak na de oorlog, tegen Piek, niet of nauwelijks ingegaan op zijn rol bij het Rode Kruis? Was dit soms te gevoelig voor het oude hoofdbestuur? Hoe kwam hij tot zijn keuzes en wie waren de mensen met wie hij samenwerkte? Waarom kreeg hij na de bevrijding in Nederland een gevangenisstraf, maar werd hij in Frankrijk bij verstek, ter dood veroordeeld?\

Aan de hand van uitgebreid bronnenonderzoek gaat de schrijver in op bovengenoemde vragen.

Van Winterhulp via Oost-compagnie en Marseille naar Rode Kruis is een verhaal van idealisme en collaboratie.