Leven in het antropoceen

Schuilenburg en Van Tuinen tonen overtuigend aan waarom we het debat over het antropoceen en het klimaat niet aan techneuten kunnen overlaten.

De ecologische crisis is het grootste probleem van deze eeuw. Er zijn bibliotheken volgeschreven over de desastreuze invloed van de mens op de bewoonbaarheid van de aarde. Maar het antropoceen reduceren tot een milieuvraagstuk miskent de sociaal-politieke kant van dit nieuwe tijdperk. Wat betekent de huidige crisis bijvoorbeeld voor veiligheid, immigratie, onderwijs en stedenbouw?

Een zinvolle omgang met het antropoceen vraagt dat we kwesties als ‘schade’, ‘zorg’ en ‘verantwoordelijkheid’ inclusiever begrijpen dan voorheen. Daarbij is een belangrijke rol weggelegd voor de geesteswetenschappen, die de ethisch-politieke implicaties van onze nieuwe omgevingsconditie moeten doordenken. Meer nog dan in de aarde, zit het antropoceen in ons hoofd. Nog nooit stond er zo veel op het spel.

Met bijdragen van onder anderen Henk Oosterling, Lisa Doeland en Floris Alkemade.

In Leven in het antropoceen staat o.a.:

• Denken in het antropoceen: scepsis en verbeelding – Sjoerd van Tuinen
• Cultuur en politiek in het antropoceen – Dan Hassler-Forest
• Thuis in een unheimische wereld – Lisa Doeland
• Stedenbouw in het antropoceen – Floris Alkemade
• Waarom milieucriminelen vrij spel hebben en wat we eraan kunnen doen – Marc Schuilenburg 
• Onderwijs in het antropoceen – Aetzel Griffioen en Henk Oosterling
• Is het antropoceen wel duurzaam? – Klaas van Egmond

In de pers

‘Die hele nadruk op het individu is verkeerd, die kreet van “een beter milieu begint bij jezelf” is een perverse kreet … omdat overheden en bedrijven daarmee kunnen zeggen: “Doen jullie eerst zelf maar wat” … Burgers moeten zien dat overheden en bedrijven ook wat doen. Mensen willen wel in actie komen, maar alleen als op alle drie de niveaus het goede voorbeeld wordt gegeven.’ – Marc Schuilenburg in gesprek met het NRC Handelsblad