Een doodgewoon kabinet

Bijna een eeuw lang waren Nederlandse coalitieregeringen afhankelijk van de medewerking van christelijke partijen. In 1994 bleek dat het anders kon. Dat jaar vormden PvdA, VVD en D66 het eerste paarse kabinet, onder leiding van minister-president Kok.

Hoge verwachtingen 

Al lang was de hoop gevestigd op een kabinet zonder confessionele partijen: de verwachtingen over grote politieke en maatschappelijke veranderingen waren hoog. Het was een bijzonder moment, al sprak Kok over ‘een doodgewoon kabinet’. Zijn eerste kabinet was in veel opzichten zeer succesvol, maar de euforie verdween tijdens Paars II. Mede door Pim Fortuyn kreeg Paars een negatieve klank, en de val van het kabinet in april 2002 leidde tot een dramatisch einde van acht jaar Paars.

Een persoonlijke noot

Dit boek beschrijft hoe de paarse coalitie functioneerde. Leidraad is de vraag of dit kabinet wel echt ‘doodgewoon’ was, zoals Kok het omschreef. Uitgangspunt zijn de verhalen van de betrokken politici: Kok, Bolkestein, Dijkstal, Borst en vele anderen. Hierdoor ontstaat een prachtig portret van twee kabinetten die een bijzondere periode vormden in de politieke geschiedenis van Nederland. 

In de pers

Luister hier het gesprek terug dat Klaartje Peters op 20 september bij het boekenprogramma OVT, op Radio 1 had over Een doodgewoon kabinet.

Op 24 september was Klaartje Peters te beluisteren bij Roelof Hemmen op BNR Radio (vanaf 92.50 minuten).

Ook in Limburg was Peters op de radio over haar boek. Beluister hier het gesprek dat zij had bij het programma De Stemming, op L1.

Lees hier een bespreking van het boek op Parlement.com en de website van het Montesquieu Instituut.