De weemoedjaren

In het collectieve geheugen is het tijdperk van de wederopbouw, van ongebreidelde economische groei en voortdurende vooruitgang, uitgegroeid tot een mooie en vooral knusse tijd.

Veilige jaren waarin kinderen het vanzelfsprekend beter zouden krijgen dan hun ouders. En dat gebeurde ook. Iedereen deelde in de welvaart en de verzorgingsstaat was nog betaalbaar. Naar ouders werd geluisterd, er was ontzag voor oom agent en de meester hield orde in de klas. De schone was hing op maandag te wapperen in de wind, woensdag was gehaktdag en op vrijdag aten de katholieken vis. De televisie deed zijn intrede: eerst bij de buren, later bij iedereen. Er was maar één zender en daar keek iedereen naar. Keuzestress bestond nog niet.

De oliecrisis van 1973 luidde een nieuwe tijd in. In de woorden van minister-president Joop den Uyl: ‘Het wordt nooit meer zoals het was.’ De Weemoedjaren schetst een beeld van wat we in de huidige, kille en zakelijke maatschappij lijken te ontberen: veiligheid en saamhorigheid, het geloof samen aan een betere maatschappij te werken, het vertrouwen dat de wereld alleen maar schoner en vreedzamer kan worden en de mens alleen maar slimmer en rijker. Het goed is om daar eens bij stil te staan.