De slag om de Oosterschelde

Na de watersnoodramp van 1953 was duidelijk dat Zeeland onvoldoende beschermd was tegen de zee. Het Deltaplan, dat ervoor moest zorgen dat een dergelijke ramp nooit meer kon gebeuren, voorzag in de totale afsluiting van de Zeeuwse wateren. Er werd voortvarend gewerkt en in 1978 zou een van de belangrijkste zeearmen, de Oosterschelde, volledig worden afgedamd. Dat veranderde, op het nippertje. De dichte dam werd een spectaculaire stormvloedkering. De Oosterschelde bleef open. De natuur was gered.

Niet dankzij Rijkswaterstaat.
Niet dankzij politici of bestuurders.
Niet dankzij de officiële milieubeweging.

In De slag om de Oosterschelde vertelt Paul de Schipper het verhaal van gewone, volhardende mensen die vonden dat de Oosterschelde geen brakke zoetwaterpoel mocht worden. Van de vooravond van de grote storm in februari 1953 tot de opening van de stormvloedkering in 1986 volgt De Schipper een groep jongeren die in verzet kwam en zich gesteund zag door oudere Zeeuwen. Ze begonnen op creatieve manieren actie te voeren en kregen zo het begrip en de sympathie van de bevolking. Ondanks de tegenwerking van de officiële instanties gebeurde het onvoorstelbare: op 8 november 1974 nam het kabinet-Den Uyl de historische beslissing om de Oosterschelde open te laten en een unieke stormvloedkering te creëren.

Na bijna veertig jaar vertellen alle betrokkenen hun verhaal, onder wie oud-politici, bestuurders en hun voormalige tegenstanders. In De slag om de Oosterschelde wordt niet alleen de sociale geschiedenis achter de stormvloedkering minutieus in beeld gebracht, maar wordt ook een uniek stuk Nederlandse geschiedenis verteld waar de zorg voor het milieu voor het eerst overwon.

Bekroond met de Jan Bruijnsprijs 2009!