De hoer van de duivel

Zijn er eigenlijk wel redelijke gronden om te geloven in het bestaan van de ene God van de joodse, christelijke en moslimtradities? Volgens Martin Luther blijkbaar niet. Voor hem is de rede de hoer van de duivel. Wie zijn verstand gebruikt, is dus al op weg om zijn geloof te verliezen. Omgekeerd zou wel geloven in een God dan te maken kunnen hebben met libertijnse denkgewoonten: met het niet zo nauw nemen van de rechtvaardiging van overtuigingen. Wat is daarvan aan? Is het mogelijk dat een meerderheid van de wereldbevolking gelovig is omdat zij eigenlijk lichtgelovig is?

Dat is het thema van dit boek: het gaat over meer en minder strikte regels voor het aanvaarden van overtuigingen en hoe dit in verband staat met godsdienstig geloof. De meest gebruikelijke manier van redeneren vraagt dat men zijn overtuigingen afstemt op het beschikbare bewijsmateriaal. Als men het zo ziet, lijkt de zaak gewonnen door de duivel. Maar er zijn andere mogelijkheden, die wel allemaal lakser zijn dan waarvoor men gewoonlijk zijn hand in het vuur zou willen steken, maar toch bescheiden perspectieven openen voor theïsme. Hoe ver wil je gaan in het verlaten van de rede om je geloof te redden?