Pandbelening

Pandbelening is de transactie, waarbij de pandbelener een roerende zaak, zoals bijvoorbeeld goud, sieraden, mobiele telefoons, audioapparatuur of muziek instrumenten, in de macht van het pandhuis brengt. Als tegenprestatie hiervoor wordt door het pandhuis aan de pandbelener een geldsom verstrekt. Pandbelening bestaat al sinds de dertiende eeuw en voorziet in een behoefte van mensen die acuut geld nodig hebben, maar geen geld kunnen of willen lenen bij een bank of andere kredietverstrekker en ook geen bezittingen willen verkopen. In 2014 is in Titel 7.2D van het Burgerlijk Wetboek een regeling voor pandbelening ingevoerd, waarbij de verouderde Pandhuiswet uit 1910 werd vervangen. In de regeling staat de bescherming van de consument voorop.
In dit boek wordt de regeling van pandbelening in Titel 7.2D BW onderzocht binnen het systeem van het vermogensrecht. Tevens wordt onderzocht of de regeling voorziet in een evenwichtige bescherming van de belangen van de bij de overeenkomst van pandbelening betrokken partijen. Aanvullend geeft een rechtsvergelijkend perspectief meer diepgang. Daarbij is gekozen voor vergelijking met het Duitse recht.
Aan de juridische aspecten van pandbelening is in de literatuur niet veel aandacht besteed. Een grondige analyse van de regeling in Titel 7.2D BW ontbreekt. Dit boek beoogt hierin te voorzien.

Dit is een boek in de Meijers-reeks. De reeks valt onder verantwoordelijkheid van het E.M. Meijers Instituut voor Rechtswetenschappelijk onderzoek van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Universiteit Leiden. Het onderzoek werd verricht in het kader van het facultaire onderzoeksprogramma ‘Coherent Privaatrecht’.