Interview Een boek schrijven is een beetje onsterfelijk worden

'Een boek schrijven is voor mij iets bijzonders, een klein beetje onsterfelijk worden,' zegt Greetje Hingstman met een glimlach. Als auteur en docent deelt ze haar kijk op studenten, digitalisering en de rol van AI in het onderwijs. Die ziet ze niet als bedreiging, maar als kans om leren dichter bij de belevingswereld van studenten te brengen. Haar laatste boek Persoonlijke en professionele ontwikkeling als verpleegkundige weerspiegelt die visie.

Het pad naar het auteurschap

Het schrijven kwam niet uit het niets. Jaren geleden werkte Hingstman aan een omvangrijke onderwijsmethode voor de mbo-opleiding Verpleegkunde. 'Ik schreef de inhoud, casuïstiek en opdrachten. Het was een groot project. Uiteindelijk vond de uitgever het te risicovol, maar ik heb het met veel plezier gedaan.'

Later ontving ze een e-mail van Marc Appels, uitgever bij Boom Uitgevers, met de vraag of ze ideeën had voor een boek. 'Dat was het moment dat ik dacht: waarom eigenlijk niet? Ik schreef al jarenlang teksten, maar nooit een boek. Het leek me een mooie uitdaging.' Het was het begin van een nieuw pad als auteur van leermiddelen. 'Een boek voelt voor mij als iets blijvends. Het idee dat studenten er iets van leren, dat het doorwerkt, vind ik waardevol.'

Structuur als startpunt en de student centraal

Schrijven begint bij Hingstman altijd met structuur. 'Ik ben van de opbouw. Ik begin met een inhoudsopgave en denk vanuit mijn ervaring als verpleegkundige en docent: wat wil ik studenten meegeven? Wat helpt hen om goede en betrokken professionals te worden?' De thema’s die ze kiest, komen voort uit de praktijk. 'Ik stel mezelf de vraag: wat heeft een student hieraan? Wat moet die weten of voelen om straks met plezier in het vak te staan?'

Daarbij houdt ze rekening met de leefwereld van studenten. 'Wat mij raakt, hoeft een achttienjarige niet te raken. Ik liet ooit een filmpje zien over het vak verpleegkunde dat ik zelf prachtig vond. De studenten reageerden nauwelijks. Toen besefte ik dat ik ze op een andere manier moest meenemen. Concreet, met voorbeelden die dichtbij hun belevingswereld liggen.'

Vrijheid en verantwoordelijkheid

Over het schrijfproces zegt ze: 'Ik kreeg veel ruimte om mijn eigen koers te bepalen. Dat vond ik prettig. Ik had geen vast aantal woorden of strakke kaders, wat me de vrijheid gaf om te schrijven zoals ik dacht dat het moest.' Voor de inhoud dook ze diep in haar materiaal. 'Ik heb stapels boeken meegenomen naar een huisje op de Veluwe en daar een week gewerkt. Dat was een intensieve, maar ook inspirerende periode waarin alles op zijn plek viel.' Over haar samenwerking met de uitgeverij zegt ze: 'Het fijne vond ik dat ik als auteur zelf keuzes kon maken over inhoud en aanpak. Er was vertrouwen in mijn manier van werken en kreeg daarin vrijheid.'

De stap naar digitaal leren

Bij de tweede editie van haar boek kwam de digitale leeromgeving Boom Academie in beeld. 'In het begin moest ik wennen aan het idee van online leren. Ik hou van boeken – van papier, van iets vast in handen. Maar toen ik eraan werkte, zag ik de voordelen. Het sloot goed aan bij studenten. De afwisseling tussen lezen, oefenen en reflecteren maakt het leren actiever.'

Ze schreef de teksten voor boek en online omgeving tegelijkertijd, zodat het één geheel vormde. 'De modules in Boom Academie bevatten meer dan de hoofdstukken: theorie, oefeningen en reflectiemomenten lopen in elkaar over. Dat maakt het leren consistenter.' Ze ziet het blended leren als een natuurlijke ontwikkeling. 'Het boek blijft belangrijk, maar het is niet langer het enige uitgangspunt. Studenten leren op verschillende manieren. De digitale omgeving voegt daar iets aan toe.'

AI als hulpmiddel

Tijdens het gesprek komt ook kunstmatige intelligentie ter sprake. Hingstman kijkt er met een open houding naar. 'In het begin dacht ik: dit neemt straks ons werk over. Tot ik ergens las: niet AI neemt je werk over, maar iemand die er slim mee omgaat. Dat vond ik een goede manier om ernaar te kijken.' Ze gebruikt AI nu af en toe als hulpmiddel. 'Soms vraag ik: mis ik hier nog iets, of heb je een idee voor een werkvorm? Dat kan helpen om breder te denken. Maar het schrijven zelf blijf ik doen. De toon, de stijl, de verbinding met de student – dat blijft mensenwerk.'

Advies aan andere auteurs

Voor auteurs die een leermiddel ontwikkelen, heeft Hingstman een helder advies: 'Denk zoals een student denkt. Houd het concreet en koppel het aan de praktijk. Theorie krijgt pas betekenis als studenten zien wat ze ermee kunnen.' Ze pauzeert even en voegt toe: 'Schrijven is ook zelf blijven leren. Je ontwikkelt mee met het onderwijs, met de tijd, met je lezers. Dat maakt het zo mooi om te doen.' Met dat besef blijft Greetje Hingstman bouwen aan leermiddelen die theorie en praktijk verbinden – en aan boeken die niet alleen gelezen, maar ook gevoeld mogen worden.