De mongool, de moeder en de filosoof

‘Ik ben 22 jaar en in verwachting. Mijn vriendje en ik huren een woning en verzamelen wat spullen. De eikenhouten wieg, waarin ik zelf had gelegen, staat tussen de boekenkast en de tafel. Mijn biologiestudie dreigt vertraging op te lopen. Want ik ga moeder worden en mijn kind zal vóór alles gaan. Hij zal als een prins ter wereld komen en opgeleid worden tot geleerde. Met moeite zal hij een plaats in het Olympisch team weigeren en de keuze voor het conservatorium opschorten. Na bijna negen maanden komt hij – in een vloek en een zucht – ter wereld. Ramon blijkt een ‘mongooltje’. Weg droom. Weg toekomstbeeld van intellectuele, fysieke en artistieke schitteringen.’

Filosoof Thecla Rondhuis vertelt de geschiedenis van Ramon, een inmiddels 37-jarige man met het syndroom van Down, wiens leven van rituelen aan elkaar hangt. Afstand én nabijheid karakteriseren haar betoog. Aan de ene kant blijkt haar irrationele hartstocht en liefde voor haar zoon, aan de andere kant haar fascinatie voor het fenomeen Ramon. Haar boek is een zoektocht naar de condition humaine van iemand met zeer beperkte verstandelijke vermogens. Wat blijft er over van een mens als er veel geestelijke vermogens wegvallen? Wat betekenen vrijheid en identiteit dan nog? Verrassend genoeg blijken ‘normale’ mensen meer overeenkomsten met de rituele mens Ramon te hebben dan je op het eerste gezicht zou denken. Na Ramon kreeg Rondhuis nog drie ‘gezonde’ kinderen. Haar biologiestudie maakte ze niet meer af, maar ze ging later wel filosofie studeren. Ramon woont nog steeds bij zijn ouders. Elke dag gaat hij naar zijn ‘werk’, het dagverblijf waar hij tekent en schildert. 

‘Als het gezin de hoeksteen van de samenleving is, kan een mongool in huis het cement daarvoor leveren.’ – De vader van Ramon