Niets dan liefde

Wat is liefde? Het gelukzalige gevoel dat iemand van je houdt? Of het pijnlijk hunkeren naar een onmogelijke liefde? Ons woord 'liefde' betekent beide tegelijk. Het is de Eros van het onvervulde verlangen én de Amor van de vervulling, inclusief die van de Amor Dei, 'de liefde Gods'. Wie tot de kern van de liefde wil doordringen, stoot onvermijdelijk op die dubbelheid, een dubbelheid die haar geheim pas prijsgeeft als je er het fenomeen van de gift in herkent - het subtiele spel van 'geven, krijgen en ontvangen'.

In Niets dan liefde speurt Marc De Kesel naar de eigengereide, altijd wat 'vileine' logica waarnaar de gift luistert. Zijn tocht passeert langs Gerard Reve, Fénelon, David Bowie en Histoire d'O, maar ook langs Dogville en Manderlay, twee films van Lars von Trier. Dat hij die artistieke promenade weet te koppelen aan analyses over psychotherapie en de zogeheten 'zachte sector', maakt Niets dan liefde tot een unicum in de recente cultuurkritiek.