Janken naar de maan

Honden janken naar de maan. Mensen ook, zegt Bruno De Roeck. Wij reiken naar een geluk dat voorbij onze grenzen ligt. Naar een dieper verstaan van de wereld en van ons geestelijk en beestelijk leven. Naar de zin van het leven, naar leven dat niet ophoudt bij de dood. Kortom, elke mens heeft (soms tot jankens toe) een hang naar transcendentie.

Met het aansnijden van deze onderwerpen roept Bruno De Roeck heikele vragen op: Heeft ons leven zin? Bestaat er iets wat met goed fatsoen God genoemd kan worden? Welke rol hebben priesters en therapeuten? Wat betekent spiritueel leven? Hoe kunnen wij ons leven sturen naar geluk? (Hoe) gaat het verder als wij doodgaan? 

Bruno De Roeck ziet het als zijn roeping om inzicht te stelen uit de zakken van Olympusbewoners (zoals wetenschappers, mystici, politici, psychologen, filosofen, psychiaters en theologen) en dat inzicht over te hevelen naar gewone mensen. Een levenstaak. 'Zolang ik het niet in gewone woorden kan zeggen', vindt hij, 'heb ik het zelf nog niet begrepen'. En: 'Telkens wanneer het mij lukt om dit inzicht uit te wisselen met gewone mensen gebeurt er iets onverwachts: dan blijkt dat zij een wijsheid en een inzicht in huis hebben waar ze op de Olympus nog niet aan toe zijn.'

Via 'Janken naar de maan' worden wij uitgenodigd tot nadenken en tot stilstaan bij de eigen ervaringen. Feitelijk is het een pleidooi om het pseudo-spirituele pad van de zelfontplooiing te verlaten en te kiezen voor authentieke spiritualiteit. 
Een boek voor op het nachtkastje: essayistisch, poëtisch, humoristisch, filosofisch. Als verhaal is het uitdagend en ontroerend, meestal autobiografisch.