Inleiding tot de verwondering

Inleiding tot de verwondering ontstond destijds (1967) uit een cursus 'inleiding tot de wijsbegeerte'. Het is een uitwerking van het aloude beginsel dat de verwondering aan de oorsprong ligt van elke wijsgerige bezinning.

Cornelis Verhoeven (1928-2001) noemde zijn boek zelf een oefening in de vrije val. Het verlies van elke vanzelfsprekendheid wordt onder de oude naam 'verwondering' dankbaar aanvaard, tot uitgangspunt van het denken genomen en als beginsel van niet-identiteit of 'uitgestelde identiteit' geformuleerd. Bij deze vrije val openen zich boeiende wijsgerige en ethische perspectieven. De cultuur van de vanzelfsprekendheid blijkt niet zonder gevaren te zijn: zij leidt tot verstarring, tot tirannie van de middelmaat, gevangenschap in de grot van meningen en allerlei vormen van geweld. De zo gevreesde 'zinloosheid' van het bestaan daarentegen blijkt minder een tragisch dan wel een enthousiasmerend karakter te hebben. Het laatste hoofdstuk heet dan ook: filosofie van het enthousiasme.