Slachtofferregistratie in redelijkheid en realiteit

Na rampen wordt de slachtofferregistratie steeds weer in gebreke gesteld: slachtofferlijsten komen in de beleving te laat ter beschikking en blijken telkens incompleet. Vele verbetertrajecten hebben tot nu toe hierin geen verandering kunnen brengen. Het onderzoek Slachtofferregistratie in redelijkheid en realiteit constateert dat dit onder andere komt doordat de gekozen verbeterrichtingen niet passen bij de dagelijkse praktijk en onvoldoende rekening houden met de zelfredzaamheid van slachtoffers en hun verwanten.

Op basis van (internationaal) onderzoek naar good practices biedt dit onderzoek realistische oplossingen voor de problemen van slachtofferregistratie. De belangrijkste uitgangspunten hierbij zijn dat (a) oplossingen zo veel mogelijk gebruik moeten maken van bestaande structuren en middelen en (b) dat slachtofferregistratie als overheidstaak primair het informeren van de verwanten van zwaarder gewonde slachtoffers tot doel heeft. Het eerste uitgangspunt betekent bijvoorbeeld dat de politie de geëigende partij is om de slachtofferregistratie van zwaarder gewonde slachtoffers op zich te nemen, in plaats van een ad hoc te formeren deel van de gemeentelijke organisatie (het zogeheten CRIB). Uit het tweede uitgangspunt volgt dan direct dat als de overheid helpt bij het in contact brengen van andere slachtoffers met hun verwanten, ze kan uitgaan van de zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid van zowel slachtoffers als hun verwanten.

Het onderzoek biedt daarmee een denkrichting waarlangs ook andere processen in de rampenbestrijding herijkt kunnen worden.